บทที่ 27 บุตรชายสุดท้องผู้ไม่เอาไหน (๑)

“มีสิ นางผู้หญิงจอมเสแสร้ง”

ในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึง สีหน้าของนางบัวงามดูกวนประสาทยิ่งกว่าเก่าในขณะที่หันกลับมาประจันหน้ากับอีกฝ่ายเต็มตัว พร้อมกับคลี่ยิ้มบางตอบรับคำพูดคำจาอันหยาบคายจากวัยรุ่นอโยธยาที่ดูเหมือนว่าจะลืมมารยาทเอาไว้ที่บ้าน

“แล้วสรุปมีอะไรจ๊ะ เจ้ามิ่ง?”

“อย่ามาเรียกฉันอย่างพี่ฉันเรี...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ